کیومرث عباسی قصری

.

باز پیچیده مگر نام علی در گوشم

کز طرب پر شده تا پرده ی آخر گوشم

.

تاب این حلقه کجا و تب این زخمه کجا

می تپد تندتر از نبض کبوتر ، گوشم

.

در تب نام گذاری چه به گوشم خواندند

که به روی احدی وا نکند در ، گوشم

.

جز به نام علی این قلعه نشد هرگز فتح

می کند فخر به خود چون در خیبر ، گوشم

.

تاکنون هرچه شنیده ست به جز نام علی

همه را کرده برون از در دیگر ، گوشم

.

گوش من یک صدف خالی بی گوهر بود

گشت با نام علی معدن گوهر گوشم

.

بعد از این نافه از این ناف به چین خواهد رفت

بس که چون نافه ی چین گشته معطر گوشم

.

از زمانی که شدم حلقه به گوش در او

نیست چون خضر ، بدهکار سکندر ، گوشم
.

” قصری ” از شوق غلامی شده یکپارچه گوش

قنبری کو که دو صد حلقه کند در گوشم

.

.

.