صفای اشک به دل های بی شرر ندهند

به شمع تا نکشد شعله ، چشم تر ندهد

.

امیر قافله ی اشک چشم بیدار است

به دست هر صدفی رشته ی گهر ندهند

 .

هوای چشم تو ای گل هنوز بارانی ست

چرا به مرغ گرفتار این خبر ندهند ؟

.

مباد خون تو ای گل ، نصیب خار مباد

به دست هر مژه ای پاره ی جگر ندهند

.

ز شرم روی تو گل ها ز شاخه می ریزند

بگو که قافله را از چمن گذر ندهند

.

به دست سرو امان نامه ی تهیدستی ست

که گفته است که آزادگان ثمر ندهند ؟

.

مراد اهل نظر گنج بی نیازی هاست

به عالمی نظر کیمیا اثر ندهند

 .

چه جای ناله که در بارگاه استغنا

مجال آه به دل های شعله ور ندهند

.

چو شمع رشته ی باریک عمر می سوزد

چرا مجال به ” پروانه ” تا سحر ندهند ؟

.

.

.

 استاد محمدعلی مجاهدی

.