پدر گریه برای پسرش گریه کند
در عزای پسر خون جگرش گریه کند

.
داغ اولاد ، پدر را به زمین خواهد زد
شک ندارم که شکسته کمرش ، گریه کند

.
زود از عرش معلی به زمین می آید
تا که بالای سر محتضرش گریه کند

.
ز نفس تنگی سخت ثمرش ناله زند
به تب و لرز بد بال و پرش گریه کند

.
عوضش می دهد امشب وسط روضه ، خدا
هرکه بر غربت و چشمان ترش گریه کند

.
نه که تنها من و تو بلکه مِنا در غم او
بعد از این با نفس نوحه گرش گریه کند

.
روضه اش باب ورود به محرم باشد
مادرش فاطمه بالای سرش گریه کند

.
سال ها از غم یک تیر سه پر آب شده
زهر هم بر بدن مختصرش گریه کند

.
سلسله ، ناقه ی عریان ، پدر و رأس به نی
تا بیاید همگی در نظرش گریه کند

.
باز هم خاطره ی شام بلا زنده شود
آه! بر مرثیه ی تشت زرش گریه کند

.
یا رقیه به لبش دارد و در حاشیه ی
ربناهای قنوت سحرش گریه کند

.

.

.

علیرضا خاکساری

.