سید حمیدرضا برقعی 

.

یادم آمد شب بی چتر و کلاهی که به بارانی مرطوب خیابان زدم

آهسته و گفتم چه هوایی است

خدایی من و آغوش رهائی

سپس آنقدر دویدم طرف فاصله تا از نفس افتاد نگاهم به نگاهی ،

دلم آرام شد آنگونه که هر قطره ی باران غزلی بود نوازشگر احساس که می گفت فلانی !

چه بخواهی چه نخواهی به سفر می روی امشب

چمدانت پر باران شده پیراهنی از ابر به تن کن و بیا !

پس سفر آغاز شد و نوبت پرواز شد و راه نفس باز شد

و قافیه ها از قفس حنجره آزاد و رها در منِ شاعر

منِ بی تاب تر از مرغ مهاجر

به کجا می روم اقلیم به اقلیم خدا هم سفرم بود و جهان زیر پرم بود

سراسر که سر راه به ناگاه  مرا تیشه ی فرهاد صدا زد :

نفسی صبر کن ای مرد مسافر

قسمت می دهم ای دوست سلام من دلخسته ی مجنون شده را نیز به شیرین غزل های خداوند به معشوق دو عالم برسان .

باز دلم شور زد آخر به کجا می روی ای دل که چنین مست و رها می روی ای دل

مگر امشب به تماشای خدا می روی ای دل

نکند باز به آن وادی … مشغول همین فکر و خیالات پر از لذت و پر جاذبه بودم

که مشام دل من پر شد از آن عطر غریبی که نوشتند کمی قبل اذان سحر جمعه پراکنده در آن دشت خدایی ست .

چشم وا کردم و خود را وسط صحن و سرا ،

عرش خدا ، کرب وبلا ، مست و رها در دل آیینه جدا

از غم دیرینه ولی دست به سینه یله دیدم

من سر تا به قدم محو حرم بال ملک دور و برم یک سره مبهوت به لاهوت رسیدم

چه بگویم که چه دیدم که دل از خویش بریدم

به خدا رفت قرارم نه به توصیف چنین منظره ای واژه ندارم سپس آهسته نشستم ،

و نوشتم ” فقط ای اشک امانم بده تا سجده ی شکری بگذارم “

که به ناگاه نسیم سحری از سر گلدسته ی باران و اذان آمد و یک گوشه از آن پرده ی در شور عراقی و حجازی به هم آمیخته را پس زد

و چشم دلم افتاد به اعجاز خداوند به شش گوشه ی معشوق

خدایا تو بگو این منم آیا که سراپا شده ام محو تمنا و نماشا

فقط این را بنویسید رسیده است لب تشنه به دریا دلم آزاد شد از همهمه د

ور از همه مدهوش غم و غصه فراموش در آغوش ضریح پسر فاطمه آرام سر انجام گرفتم .

.

.

.