عباس شاه زیدی 

.
آب و جارو می کنم با چشمم این درگاه را
ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را

.
چشم هایی را که حیرانند پشت ” لااله ”
درخراسان تو می بینند ” اِلّاالله را “

.

این تجلی گاه سلطان ازل ، این کوه نور
برده است از یادها الماس نادرشاه را

.

با زبان بی زبانی بشنو از نقّاره ها
” وال من والاه ” را و ” عاد من عاداه را “

.

ای خراسانی ترین خورشید ؛ روشن کن مرا
ما که می دانی نمی دانیم راه و چاه را

.

من زیارت نامه خواندم ، شعرهایم مانده است
وقت داری تا بخوانم چند دفتر آه را ؟

.

بیت هایم خانه بر دوشند مانند خودم
راستش دعبل شدن سخت است این درگاه را

.

راز پهلوی تو ماندن را نمی دانم ولی
آخرش می پرسم از شیخ بهایی راه را

.

می کِشی از هر طرف هر بی پناهی را به توس
بچه آهو کرده ای انگار خلق الله را

.

شعر من با دوستت دارم به پایان می رسد
کاش می دادی جواب این جمله ی کوتاه را

.

.

.