از ابتدای گدا بودنم گدای توام

غلامزاده ام و نوکر سرای توام

.

ز کودکی فقط از کوچه ی تو رد شده ام

غریبگی نکن اینقَدر ، آشنای توام

.

مرا بزرگ مکن کوچکت شده ام کافی ست

طلا برای چه وقتی که خاک پای توام

.

دخیل من به ضریح جدید بسته شده

برای هیچ کسی نیستم برای توام

.

پرم شکسته پر دیگری تفضل کن

هوایی سحر گنبد طلای توام

.

به کربلا و مدینه به کاظمین قسم

گدای در به در شهر سامرای توام

.

چقدر خوب که پای شماست نوکری ام

خوشم که سفره نشین امام عسکری ام

.

به آب خشکی لب های تو شرر زده است

تمام حرف دلت را دو چشم در زده است

.

شبیه فاطمه دستار بر سرت بستی

چه زهر بود که آتش به فرق سر زده است

.

تمام حجره برایت گریز سوختن است

غمی به روی دلت سقف و فرش و در زده است

.

کسی به پیش نگاهت زن تو را نزده

درِ سرای تو را کِی چهل نفر زده است

.

نه چشم های نوامیس تو به مردم خورد

نه هیچ کس به نوامیس تو نظر زده است

.

نه تازیانه به دست کسی ست در کوچه

نه دختران تو را موقع گذر زده است

.

نه هیچ کس به گلوی تو خنجری انداخت

نه هیچ کس به سر دخترت سپر زده است

.

اگرچه شهر غریبی ولی کفن داری

نرفته ای ته گودال و پیرهن داری

.

.

.