از تشت زر رسیده به دیدار دخترش

تا بلکه وا کند گره از کار دخترش

.

خورشیدوار بین طبق می کند طلوع

تا روشنی دهد به شب تار دخترش

.

شاید دوباره سمت مدینه سفر کند

با دیدن دوباره ی رخسار دخترش

.

در مجلس خرابه نشینان شهر شام

می سوزد از غم تن تبدار دخترش

.

بر دامن فرشته ی خود آرمیده است

چون مادرانه تر شده رفتار دخترش …

.

دورش قرق شده ست ز پروانه سوخته

اهل خرابه اند گرفتار دخترش

.

بیداد بی کسی و غریبی ست ؛ آمده

تا با سر بریده شود یار دخترش

.

آن گونه های خشک و ترک خورده شاهدند

او چند بوسه است بدهکار دخترش

.

.

.

محمد قاسمی 

.