از پشت زین فتاد چون سلطان کربلا

بر روی خاک گرم بیابان کربلا

.

شومان شام و کوفه پی قتل آن جناب

کردند ازدحام به میدان کربلا

.

شاهی که خضر ، تشنه‌ ی دیدار او بُدی

ممنوع شد ز چشمه‌ ی حیوان کربلا

.

از یاد برد فتنه‌ ی توفان نوح را

آن فتنه‌ای که خاست ز توفان کربلا

.

عبّاس را ز کف چو علم گشت سرنگون

بشکست پشت لشکر سلطان کربلا

.

مانند قامت علی‌اکبر ندیده بود

سروی به طرف خویش ، گلستان کربلا

روشن چو روی قاسم سرباز نوجوان

شمعی ندیده بود شبستان کربلا

.

پیکان به خنجر علی‌ اصغر چو کرد جای

خاموش گشت مرغ خوش‌ الحان کربلا

.

از بس که خون پاک شهیدان به خاک ریخت

گفتی دمیده لاله ز دامان کربلا

.

نزدیک شد که خرمن هستی رود به باد

از تاب برق آه اسیران کربلا

.

آه ! از دمی که جانب کوفه روان شدند

آن خستگان بی سر و سامان کربلا

.

پیوسته ریزد ” اختر طوسی ” ز دیده ، اشک

در ماتم شهنشه عطشان کربلا

.

.

.

اختر طوسی 

.