اشکم دو چشمه بر لب مژگان درست کرد

***

اشکم دو چشمه بر لب مژگان درست کرد

در خشکسال عاطفه باران درست کرد

.

بشکن دل مرا که شکایت نمی کنم

کار مرا همین دل ویران درست کرد

.

حالم گرفته بود و دلم غرق خون ولی

حال مرا نوای ” حسن جان ” درست کرد

.

کاری که با رکوع و سجود و دعا نشد

آخر توسلِ به کریمان درست کرد

.

شک داشتم به سینه که برهان نظم چیست ؟

زلف نگار در دلم ایمان درست کرد

.

حق است خالقی که برای عِباد خویش

شاهی ز نسل شاه خراسان درست کرد

.

در حیرتم چه کرد دو چشمش که این چنین

از مرغ لال ، مرغ غزلخوان درست کرد

.

دستی به روی سینه ی گمراه من کشید

از کفر محض عبد پشیمان درست کرد

.

روی لبم رسید نوای حسن حسن

در هر تپش … به هر نفس و دم زدن حسن

.

دل دل کنان رسیده ام اما نمی روم

با جام خالی از لب دریا نمی روم

.

با صد امید آمده ام سمت سامرا

میخانه دایر است به صحرا نمی روم

.

از پای سفره های حسن های اهل بیت

عالَم اگر زنند بفرما … نمی روم

.

آلوده اش شدم که شفاعت کند مرا

بیهوده سمت توبه و تقوا نمی روم

.

در دوزخِ فراق بسوزم مرا خوش است

 بی درد عشق ، جنت الاعلی نمی روم

.

کهف الوری حسن ، شب احیای من حسن

بی مهر دوست مجلس احیا نمی روم

.

خود را کشانده ام به در خانه ی کریم

سنگم زنند هم من از این جا نمی روم

.

امشب به دور خال لبش چرخ می زنم

فردا طواف چشم ، جداگانه می روم

.

وقتش رسیده است ، عجب محشری شده است

میلاد حضرت حسن عسکری شده است

.

.

.

محمدجواد شیرازی

.