اى پرچم تو به بام افلاک

اى تکیه ی تو به تخت ” لولاک “

.
روح تو که بیکرانه دریاست

عالم همه پیش توست خاشاک

.
رویت چو بدید ماه زیبا

از رشک تو کرد سینه را چاک

.
خوى تو بود نکوتر از خوب

قلب تو بود ز هر بدى پاک

.
هنگام سخن ، وزین و محکم

در وقت عمل ، دلیر و چالاک

.
در صحبت دوستان ، ملایم

با دشمن خویش سخت و بى‌ باک

.
اثنا عشرند ، شهد انگور

زهرا و تو ساق و ریشه ی تاک

.
دل جام و ، محبت شما مِى

زین مى ، که تواند آخر امساک

.
شد مایه ی آبروى انسان

جسمت چو پدید آمد از خاک

.
جبریل صلا زند که ” صلّوا “

آرد به تو از بهشت پوشاک

.
فرمود خدا چو آفریدت

” لولاک لما خلقت الافلاک “

.

مدح تو ” حسان ” چگونه گوید
چون شأن تو هست فوق ادراک

.

.

.

استاد حبیب الله چایچیان

.