این اشک نیست گوهر بزم عزای توست

گر چه کم است نذر تو و روضه های توست

.

این دستمال شسته شده با گلاب اشک

تارش ز خیمه و نخش از عبای توست

.

هر جا برای سینه زدن جمع می شویم

خیمه که نیست شعبه ای از کربلای توست

 .

فالی زدم به مصحف ماتم که ناگهان

آیات اشک امد و گفتا برای توست

 .

گیرم که سر ز کنگره ی عرش بر کنم

وقتی که من به اوج رسم ابتدای توست

.

با انکه از شهادت تو قرن ها گذشت

هر روز ماجرای جهان ماجرای توست

.

.

.