محمد بیابانی

.

ای در هوای ماتم تو عرش ، سوگوار
ای در غم تو چشم سماوات ، اشکبار

.

اسلام در مصیبت تو می شود یتیم
دین در فراق روی تو بی تاب ، بی قرار
.
ما را در اوج گنبد خضرای خود ببر
تا روی گنبدت بنشینیم چون غبار

.

هرگز ز یاد حضرت زهرا نمی رود
چشمی که شد ز ماتم تو ابر نوبهار

.
رفتی و از مدینه ی تو رفت دلخوشی
کوچید مرغ عشق و محبت از آن دیار

.

سر زد پس از تو ای به همه خلق مهربان
از امت تو آنچه نمی رفت انتظار

.
هرچند از تو غیر محبت ندیده بود
اما به اهل بیت تو بد کرد روزگار

.

گلچین رسید و بعد تو خشکید پشت در
یاسی که مانده بود ز باغ تو یادگار

.

گُر می گرفت آتش کینه به خانه و
می رفت سمت پهلوی گل دست های خار

.

آن دست که به بازوی زهرا قلاف زد
انداخت دور گردن مولا طناب دار

.

در بین کوچه باز همان دست آمد و
دیوار کوچه خون شد و افتاد گوشوار

.

.

.