ای همسفر ای هم نفس ای روح امیدم

***

ای همسفر ای هم نفس ای روح امیدم

بردار سر از خاک من از شام رسیدم

.

هر چند که تیر سخنم کشت عدو را

خود مثل کمان در غم هجر تو خمیدم

.

روزی که عدو برد مرا از سر نعشت

آمد به لبم جان و دل از خویش بریدم

.

گردید دل سوخته ام تشت پر از خون

در تشت طلا تا سر خونین تو دیدم

.

یک بار نلرزیدم و زانوم نشد خم

صد کوه بلا را به سر دوش کشیدم

.

از حال دل سوخته ام باز چه پرسی

کز خصم ستمکار شنیدی چه شنیدم

.

آنجا که عیان است چه حاجت به بیان است

این روی کبود من و این موی سپیدم

.

یک روز چو تو در بغل فاطمه بودم

یک روز پیاده به روی خار دویدم

.

از مقتل خون تا دم دروازه ی ساعات

یک گام نلرزیدم و یک دم نبریدم

.

با آن همه وقتی به لبت چوب جفا خورد

برخواستم و پیرُهن خویش دریدم

.

.

.