بادهای کربلا خاکسترش را پس دهید
نیزه داران سایبان بسترش را پس دهید

.
لحظه های آخرش چشمش به این در خشک شد
تیرهای حرمله آب آورش را پس دهید

.
خوب شد پیراهنی دارد گذارد بر دلش
گفت از بس یادگار مادرش را پس دهید

.
آه خیلی پیش او جای رقیه خالی است
کاشکی ای شامیان نیلوفرش را پس دهید

.
پیش او می گفت دختر مرد شامی می زدش
لااقل انگشترش ؛ انگشترش را پس دهید

.
این طرف او داد می زد آن طرف با او رباب
نیزه های بی مروّت حنجرش را پس دهید

.
ساعتی در دستتان افتاد دندانش شکست
خیزران در دست ها دیگر سرش را پس دهید

.

.

.

شاعر : حسن لطفی 

.