با یاد عطش در غزلم همهمه افتاد

***

با یاد عطش در غزلم همهمه افتاد

شعرم پر و بالی زد و در علقمه افتاد

.

در حیرتم ای آب که آن روز چگونه

چشم تو به چشمان بنی فاطمه افتاد

.

بعد از لب خشکیده ات ای چشمه ی پاکی

زمزم چه شنیده است که از زمزمه افتاد

.

نزدیکی گودال زنی خسته زمین خورد

حیدر مددی کن ، نکند فاطمه افتاد

.

سخت است تماشای سر و دشنه برادر !

حق داشت اگر خواهر تو این همه افتاد

.

آن ها که شنیدند یدالله بدانند

این دست علی بود که در علقمه افتاد

.

از قافیه این شعر کم آورد ولی شکر

شور تو در این روضه همین یک نمه افتاد

.

.

.

عباس شاه زیدی

.