بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند

***

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند

اول صلا به سلسله ی انبیا زدند

.

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپید

زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند

.

آن در که جبرئیل امین محرمش نبود

اهل ستم به پهلوی خیر النساء زدند

.

بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها

افروختند و در جگر مجتبی زدند

.

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

.

گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب

کآشوب در تمامی ذرّات عالم است

.

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

این رستخیز عام که در خلق عالم است

.

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

.

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند

گویا عزای اشرف اولاد آدم است

.

خورشید آسمان و زمین ، نور مشرقین

پرورده ی کنار رسول خدا ؛ حسین

.

کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا

در خاک و خون تپیده به میدان کربلا

.

.

.