به نام آن که به ما داد ، درس ایمان را
همان که زندگی اش زنده کرد انسان را
.
همان که بر همگان درس عاشقی آموخت
ز دست لیلی و مجنون گرفت میدان را
.
به نام نامی آن بانویی که با زحمت
نشاند بر لب عالم دم حسین جان را
.
اگر نبود ، نبودیم نوکران حسین
میان سفره ی ما او گذاشت این نان را
.
همان کسی که همیشه حکایت صبرش
صبور کرد دل مادر شهیدان را
.
به نام آن زن مرد آفرین کرببلا
همان که از دل ما برد ترس طوفان را
.
کجاست دشمن شیعه حریف می طلبیم
مرید حضرت زینب عقیله العربیم
.
دوباره در دلم آشوب محشر کبراست
چگونه من بنویسم از آن که بی همتاست
.
گرفته ام به روی دست کاسه ی چه کنم
و مانده ام که بگویم خدیجه یا زهراست ؟
.
خدا کند که بفهمیم کیست این بانو
شناخت هر که مقامش از اولیاء خداست
.
نوشته اند که خیلی به مادرش رفته
نوشته اند که خیلی فدائی مولاست
.
نوشته اند که یک عمر اهل نافله بود
مراد و پیر تمام نماز شب خوان هاست
.
نوشته اند از آن دم که چشم خود وا کرد
اسیر و عاشق و حیران سیدالشهداست
.
نوشته اند کرامات کوثری دارد
ببین مقام علی را چه دختری دارد
.
رسیده شیعه به اینجا به همت زینب
زمین حسینیه شد با عنایت زینب
.
چه با شکوه سپاهی چه لشکری دارد
حسینیان جهانند امت زینب
.
بزرگ و کوچک عالم ، محرمِ هر سال
شوند راهی روضه به دعوت زینب
.
هزار طایفه در روز اربعین جا شد
میان کرببلا با کرامت زینب
.
هزار شکر خدا را که خانواده ی ما
شدند نوکر دربار و رعیت زینب
.
برای دیدن آن جمعه ی فرج باید
قسم دهیم خدا را به حرمت زینب
.
اگر نبود کسی سینه زن نبود الان
دلی اسیر حسین و حسن نبود الان
.
قسم به حرمت چادر سیاهتان بانو
من آمدم بشوم سر به راهتان بانو
.
بَدَم درست ولی افتخار من این است
گذشت زندگی ام در پناهتان بانو
.
بده اجازه ای امشب دل مرا خوش کن
که خدمتی بکنم در سپاهتان بانو
.
خدا کند که مرا بعد مرگ بشناسند
به نام کارگر خیمه گاهتان بانو
.
خدا کند برسد عقل من به تفسیرِ
قیام کرببلا از نگاهتان بانو
.
غلام کوچک و پستم بیا بزرگم کن
قسم به جان حسینت رسول ترکم کن
.
تویی که قبله ی اولاد مرتضی بودی
تویی که فاطمه ی شهر کربلا بودی
.
حرام بود نگاهِ به سایه ات حتی
تو یادگاری پیغمبر خدا بودی
.
تویی که نام شریفت همیشه حرمت داشت
به روی ناقه ی عریان بگو چرا بودی
.
تویی که بود همیشه حسین همراهت
چه شد که همسفر شمر بی حیا بودی
.
کسی که خواند تو را خارجی ؛ نبود اصلا
در آن زمان که به آغوش مصطفی بودی
.
به احترام تو باید فرشته گل می ریخت
میان شام چه شد زیر سنگ ها بودی
.
شکست حرمت بال و پرت زبانم لال
چه آمده به سر معجرت زبانم لال
.
.
.
محمدحسین رحیمیان
.
برای حمایت از خیمه کلیک کنید
