قاسم صرافان

.
تا که با دیوار ، چوبِ در تبانی می کند
قامت رعنای یارم را کمانی می کند

.

هر چه می پرسم از این مردم نمی داند کسی
آنچه میخی آهنی با استخوانی می کند

.

دست بادِ سرد ، سنگین هم نباشد باز هم
صورت یاسی جوان را ارغوانی می کند

.

تازگی در خانه رو می گیرد از من فاطمه
مهربان من چرا نامهربانی می کند

.

پس چرا دستی به پهلو می زند محبوب من ؟
هی چرا در پا شدن یاد جوانی می کند ؟

.

از تماشای پرستویم پریشان می شوم
تا به چشمانم نگاهی آسمانی می کند

.

باز کن یک بار دیگر چشم هایت را ببین
دارد اینجا زینبت شیرین زبانی می کند

.

.

.