تو بخشنده ی هر گناهى ، الهى

به جز تو نباشد پناهى ، الهى

.
به این بنده ی ناتوانت مدد کن

که ابلیس دارد سپاهى ، الهى

.
چه درها به رویم ز رأفت گشودى

کشیدم چو از سینه آهى ، الهى

.
ز یک عمر عصیان ، نشانى نماند

ز رحمت کنى گر نگاهى ، الهى

.
به نیکى مبدل نمائى بدى را

چو خواهى ببخشى گناهى ، الهى

.
دهد روشنى را جلا تیرگی ها

که ظلمت ضرورى است گاهى ، الهى

.
ز ما اسم غفّار تو چون درخشد

چه باکى از این‌ روسیاهى ، الهى

.
به اثبات ستّاریت روز محشر

شود محو هر اشتباهى ، الهى

.
به جرم خودم داورا چون مقرّم

معافم کن از دادخواهى ، الهى

.
به جز حُبّ حیدر که آن هم تو دادى

ندارم دگر تکیه‌ گاهى ، الهى

نه آنم که کوهى به کاهى ببخشى

ندارم به غیر از تباهى ، الهى

.
چو رحم تو سبقت ، ز قهر تو گیرد

در آن دم چه کوهى چه کاهى ، الهى

.
ولى هر که با مرتضى آشنا نیست

ندارد به عفو تو راهى ، الهى

.
به باغ ولایش ، به رسم گدایان

منم ره‌ نشین چون گیاهى ، الهى

.
به قلب ” حسان “) مِهر جانبخش او را
فزون کن دمادم ، الهى ، الهى

.

.

.

استاد حبیب الله چایچیان

.