رضا خورشیدی فرد

.
حرم یعنی نگاه آبی دریا و طوفانش
حرم یعنی تلاطم های امواج خروشانش

.

حرم یعنی دعا یعنی توسل های در ندبه
حرم یعنی اجابت زیر گنبد بین ایوانش

.

حرم یعنی همان آب گوارا ظهر تابستان
حرم یعنی همان خورشید دنیا در زمستانش

.

حرم بید است مجنون است هر کس عاشقش باشد
میان بادها یک دم نمی خواهد پریشانش

.

حرم رود است مشهود است هر کس شاهدش باشد
شهادت می دهد راکد نخواهد ماند جریانش

.

و مادر گریه گریه از حرم گفت و پسر فهمید
چه آشوبی است در دلواپسی های فراوانش

.

پسر شوق پریدن را میان بال و پر حس کرد
پسر می رفت و مادر باز هم می شد غزل خوانش

.

حرم یعنی نگاه آبی دریا  و طوفانش
تویی طوفان آن دریا تویی موج خروشانش

.

اگر باران سنگ از آسمان بارید چترش باش
که حتی نشکند در سنگ باران بغض گلدانش

.

پسر می رفت و مادر با طنین آیه الکرسی
سپرد او را به آغوش رسول الله و قرآنش

.

قد و بالای او را دید چندین بار با حسرت
فقط می گفت زیر لب : به قربانش به قربانش

.

پسر رفت و فضای خانه را عطر حرم پر کرد
و مادر ماند و عکسی در میان دست لرزانش

.

خبر آمد
ولی مادر
از احوال حرم پرسید
نپرسید از پسر هرگز میان بغض پنهانش

.

پسر برگشت و
مادر از حرم می خواند و می دانست
نشسته عمه ی سادات در شام غریبانش

.

.

.