سید حمیدرضا برقعی

.

خانه ی پیرزن ته کوچه

پشت یک تیر برق چوبی بود

پشت فریاد های گل کوچک

واقعا روزهای خوبی بود

. 

پیرزن هر دوشنبه بعد از ظهر

منتظر بود در زدن ها را

دم در می نشست و با لبخند

جفت می کرد آمدن ها را

. 

روضه خوان محله می آمد

میرزا با دوچرخه آهسته

مثل هر هفته باز خیلی دیر

مثل هر هفته سینه اش خسته

. 

” ای شه تشنه لب سلام علیک “

ای شه تشنه لب … چه آوازی

زیر و بم های گوشه ی دشتی

شعرهای وصال شیرازی

. 

می نشستیم گوشه ی مجلس

با همان شور و اشتیاقی که …

چقدر خوب یاد من مانده

در و دیوار آن اتاقی که –

. 

یک طرف جمله ی ” خوش آمده اید

به عزای حسین ” بر دیوار

آن طرف عکس کعبه می گردد 

دور تا دور این اتاق انگار

.

 گوشه گوشه چه محشری برپاست

توی این خانه ی چهل متری

گوش کن ! دم گرفته با گریه

به سر و سینه می زند کتری

. 

عطر پر رنگ چایی روضه

زیر و رو کرده خانه ی او را

چقدر ناگهان هوس کردم

طعم آن چای قند پهلو را

. 

تا که یک روز در حوالی مهر

روی آن برگ های رنگارنگ

با تمام وجود راهی کرد

پسری را که برنگشت از جنگ

. 

هی دوشنبه دوشنبه رد شد و باز

پستچی نامه از عزیز نداشت

کاشکی آن دوشنبه ی آخر

روضه ی میرزا گریز نداشت

. 

پیرزن قطره قطره باران شد

کمی از خاک کربلا در مشت

السلام و علیک گفت و سپس

روضه ی قتلگاه او را کشت

. 

تاهمیشه نمی برم از یاد

روضه ی آن سپید گیسو را

سالیانی است آرزو دارم

کربلای نرفته ی او را

.

.

.