یدالله شهریاری

.

در این هوا که زمین گشته خیس و بارانی
برای مطلع شعرم ندارم عنوانی

.
قلم بهانه گرفته ؛ کجاست دفتر من ؟
دو خط غزل بنویسم برای یارانی ؛
.
که در هیاهوی تفریح و عافیت طلبی
بدون حاشیه دادند جان به آسانی
.
تمام سعی من این است ذره ای گویم
ز غصه و غم مظلومیِ شهیدانی ؛
.
که دور زینبیه حلقه حلقه می بستند
برای حفظ حریم عقیله پیمانی
.
به احترام بایستم به درگه تو شهید
تویی که سر ز تنت گشته ذبح و قربانی
.
به صبح روز قیامت اگر کسی پرسید :
که از عراق آمده ای یا که اهل ایرانی ؟
.
بگو پرستوی جلد و مهاجر حرمم
بگو غریبی و از خطه ی خراسانی
.
بگو مجاهد گردان فاطمیونم
بگو ز طایفه ی لشکر دلیرانی
.
یقین ، که روز جزا چشم خلق گریان است
کنار مادر سادات شاد و خندانی
.
وداع ، لحظه ی سختی ست آخر این شعر
سلام کشته ی خونین ؛ شهیدِ افغانی

.

.

.