دست اجل بار دگر اشتباه کرد

زهری ، بهار زندگی ام را تباه کرد

.

آتش کشید بر همه اعضای جسم من

با خنده ؛ شعله های خودش را نگاه کرد

.

در تار و پود پیکر من رخنه کرده است

تا مغز استخوان ، همه جا طی راه کرد

.

اگر که چاک گریبان من، زبان می داشت
خبر زسوختن مغز استخوان می داد

.

روزی که ز هر شبی سیه تر می شد

بی حرمتی حریم حیدر می شد

.

هم بوته ی یاس را شکستند و هم

در دامن یاس غنچه پرپر می شد

.

.

.