دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم

***

دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزه ها کنم

.

بر آن شدم که بغض سرخ این گلوی خسته را

شبی دوباره وقف آن صدای آشنا کنم

.

بر آن شدم که دست های ناشکیب خویش را

فدای آن دو دست پاک از بدن جدا کنم

.

شما اسیر دست های پر فریب شب شدید

و من بر آن شدم به آفتاب اقتدا کنم

.

کجا شدند آن صف شهاب های نقره ای

که یک سبد ستاره از میانشان جدا کنم

.

مرا به عاشقی ، مرا به مرگ سرخ خوانده اند

دلم کجـاست تا دوباره نذر کربلا کنم

.

.

.

سید مهدی احمدی

.