دوباره پای غزل سویتان دوان شده است

حروف واژه ی عشقم ترانه خوان شده است

.

ردیف و قافیه هایم فقط به ذوق شماست

که این چنین همه همرنگ آسمان شده است

.

زبانِ رو به سوی قبله مانده ی طبعم

به جان رسیده و انگار پرتوان شده است

.

فضای آبی شعرم نثار مقدمتان

بهار هم به قدوم شما جوان شده است

.

نَمی ز بارش حُسن شما و آل شما

کتاب شعر و غزل های شاعران شده است

.

فضای شعر، پر از لطف بی کرانه ی توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

.

چه منتی به سر خلقت خدا داری

اگر به چشم زمین پای خویش بگذاری

.

سحاب رحمتی و پای آسمان خدا

کنار می کشد آن ساعتی که می باری

.

فرشتگان همه مبهوت جلوه ی رویت

چه دلربایی … عجب دلبری … چه دلداری …

.

تو آخرین گل یاسی که نقش هایت را

به کوچه باغ قدیمی شهر می کاری

.

پس از تو صبح مدینه دگر نخواهد دید

طلوع نسل خدا را زمان بیداری

.

لبان حضرت هادی پر از ترانه ی توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

.

اگرچه عمر تو ایام کم تری دارد

ولی به عمر دو صد نوح برتری دارد

.

بهشت کوی تو ! نه … نه … غباری از کویت

کجا به وعده ی جنت برابری دارد ؟

.

کدام دلبری آن هم به نقد جان دادن

شبیه و مثل تو آنقدر مشتری دارد

 .

دل مریض من آقا اگرچه ناخوش بود

ولی به لطف تو اوضاع بهتری دارد

.

گدای ریزه خور سفره ی تو سلطان است

چرا که بر سر خود تاج سروری دارد

.

نگاه ماست که دنبال آب و دانه ی توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

.

خوشا به حال کسی که هواییت باشد

گدای روز و شب سامراییت باشد

.

شنید هرکه حدیث تو از پس پرده

همیشه مست کلام خداییت باشد

.

عبادت تو میان درندگان یعنی

جهان به سلطه ی فرمانرواییت باشد

.

کسی که در وطنش خانه ی رضا دارد

هلاک کنیه ی ابن الرضاییت باشد

.

خوشا به آن که به یاد ضریح شش گوشت

مسافر حرم کربلاییت باشد

 .

بیا مرا بطلب ، دل پر از بهانه ی توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

.

شما که جود و کرم عادت و مرام شماست

گدا همیشه پر از شرم احترام شماست

 .

شما که صاحب شیرین ترین اسمائید

همیشه روی لب ما طنین نام شماست

.

شما که هیچ زمان حج نرفته اید اما

هم آب زمزم و هم کعبه تشنه کام شماست

.

شما که حجت حقید در برابر ما

به گفته ی خودتان فاطمه امام شماست

.

تو را به فاطمه آقا خودت دعایی کن

که استجابت ، اجزایی از کلام شماست

.

دعا برای فرج نزد آستانه ی توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

 .

.

.

محمد بیابانی

.