وحید عظیم پور

.

زمین گریه زمان گریه ، تمام چشم ها گریه
صدای مادرم می آید از سجاده با گریه

.

چرا عجل وفاتی از قنوتش می چکد این بار
چرا پس با صدای قطعه قطعه ، پس چرا گریه ؟

.

چرا این دفعه جای ” جار ثم الدارِ ”  دستانش
به روی چادرش می بارد از هر ربنا گریه ؟

.

دل معصوم وقتی بشکند کون و مکان بغض است
که ماهی بین دریا و کبوتر در هوا گریه

.
صدایی از در و همسایه می آمد که یا حیدر
بگو که فاطمه یا شب شود یا روز را گریه

.

پدر یک بیت الاحزان از کبود دردهایش ساخت
و کار ما در آنجا روز و شب شد ، یکصدا گریه
.
جلال او ، جمال او ، صفاتی از خدا دارد
و با هر قطره اشک مادرم دارد خدا گریه

.

میان کوچه این ایام بی انصافی محض است
که خنده سهم قنفذ باشد اما سهم ما گریه
.
نه ، اشک مادرم از قصه های غربت باباست
فراوان ریخت از این دردهای آشنا گریه

.

علی را کار طوفانی زهرا خانه برگرداند
شبیه رعد می غرید و مثل ابرها گریه

.

.

.