سرتاسر وجود مرا غم فرا گرفت

آتش کشید شعله و دور مرا گرفت

.

شکر خدا که دود به داد علی رسید

امکان دیدن رخم از مرتضی گرفت

.

تا آمدم به خویش در افتاد و میخ در

از بین دنده در وسط سینه جا گرفت

.

برخواستم ز جا به هواخواهی علی

بر روی چادرم اثر از جای پا گرفت

.

نفرین به این زمانه ی بی معرفت چه زود

ضرب غلاف جای لب مصطفی گرفت

.

تا دید بین کوچه علی نیست همرهم

راه عبور تنگ مرا بی حیا گرفت

.

یک ضربه زد دو لاله ی گوشم شکاف خورد

نور دو دیدگان مرا بی حیا گرفت

.

این ضرب دست آمد و پنجاه سال بعد

معجر ز موی دختر من کربلا گرفت

.