مجتبی روشن روان

.

قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است
شمر لعین به صفحه ی او پا نهاده است

.
دیدم به چشم فاطمی خود عمو حسین … !
زهرا کنار مقتل تو ایستاده است

.
بعد از علیِ اصغر تو نوبت من است
این جرعه های آخر دُردی باده است

.
دستم شکست ناله زدم فاطمه مدد
عباس مرتضی به من این یاد داده است

.
زهرا اگر که سینه شکسته به راه عشق
عبداللهت به راه تو سینه گشاده است

.
بر روی دامن تو عمو دست و پا زدم
این سرنوشت عاشقی عشق زاده است

.
باید تو را به خیمه ی زینب برم عمو
بنگر که لرزه بر تن عمه فتاده است

.
ای دشمن سواره به نامردی آمدی
از روی اسب نیزه مزن او پیاده است

.
بوی حسن گرفته تمامی قتلگاه
گویا دگر زمان گذشتن ز جاده است

.

.

.