مجاور هستم و با صاحب این خانه مأنوسم

***

مجاور هستم و با صاحب این خانه مأنوسم

و یک عمر است در صحن کریمه ، آستان بوسم

.

من از اهل قمم ، امّا نمی دانم چرا دائم

کنار این حرم حس می کنم از مردم طوسم

.

چه نوری دارد این گنبدْ طلا در چشمِ مست من

که پیشش نور خورشید است چون سوسوی فانوسم

.

دلم می خواست دور گنبد او کفتری باشم

ولی افسوس چون پروانه ی در پیله محبوسم

.

نماز شب نخواندم ، لیک هر دفعه حرم رفتم

در آمد از درون نجوای یا سبّوح و قدوّسم

.

اگر از آب سقّاخانه اش روزی ننوشم من

یقین دارم که مثل یک درخت خشک ، می پوسم

.

و فکر این که روزی از حرم دورم کند شیطان

به بیداری ست تشویشم و در خواب است کابوسم

.

خیالم راحت است اینجا ، امانتدار تا بی بی ست

گزندی نیست دینم را و آسوده ست ناموسم

.

.

.

محمد قاسمی

.