میان بارش بارانی از ستاره رسید
اگرچه مثنوی … اما چهارپاره رسید

.

چهار پاره ی تن ، نه چهارپاره ی دل
چهار ماه شب بی کسی ولی کامل

.

چهار ابر به باران رسیده درساحل
چهار رود به پایان رسیده دریا دل

.

چهار فصل طلایی ولی میان خزان
چهار بغض غم انگیز و مادری نگران

.

چهار مرتبه وقتی به غم دچار شوی
برای دشمن خود نیز گریه دار شوی

.

مدینه ، حسرت دیرینه ی دو چشم ترش
چهار قبر غریب است باز در نظرش

.

چقدر خاطره مانده است در مفاتیحش
و دانه دانه ی اشکی که بوده تسبیحش

.

نشسته بود شب جمعه ای کنار بقیع
کمیل زمزمه می کرد در جوار بقیع

.

غروب ، لحظه ی تنهاییش دوباره رسید
غروب ها دل او خون تر است از خورشید

.

به غصه های جگرسوز می زند پهلو
دوباره شعله کشیده است آب وقت وضو

.

شروع می کند او لیله المصائب را
همین که دست به پهلو نماز مغرب را …

.

چهار رکعت دلواپسی پس از مغرب
چهار نافله در بی کسی پس از مغرب

.

در آسمان نگاهش که بی ستاره شده
چهار آینه مانده ، هزار پاره شده

.

شکست آیینه هایش میان گرد و غبار
شلمچه ، ترکش و خمپاره ، کربلای چهار

.

از آن زمان که پسرهای او شهید شدند
یکی یکی همه موهای او سفید شدند

.

و همسری که به دل غصه ای گذاشت وَ رفت
نماز صبح سر از سجده برنداشت وَ رفت

.

اگرچه بین غم و غصه های خود تنهاست
ولی چهارم هر ماه روضه اش برپاست

.

طراوتی که نرفته است سال ها از دست
بهشت خانه ی او سفره ی اباالفضل است …

.

.

.

رضا خورشیدی فرد

.