می آید از سمت غربت اسبی که تنهای تنهاست

***

می آید از سمت غربت اسبی که تنهای تنهاست
تصویر مردی که رفته ست در چشم هایش هویداست

.

یالش که همزاد موج است دارد فراز و فرودی
اما فرازی که بشکوه اما فرودی که زیباست

.

در عمق یادش نهفته ست خشمی که پایان ندارد
در زیر خاکستر او گل های آتش شکوفاست

.

در جان او ریشه کرده ست عشقی که زخمی ترین است
زخمی که از جنس گودال اما به ژرفای دریاست

.

در چشم او می سراید مردی که شعر رسایش
با آن که کوتاه و ژرف است اما در اوج بلند است

.

داغی که از جنس لاله ست در چشم اشکش شکفته ست
یا سرکشی های آتش در آب و آیینه پیداست ؟

.

هم زین او واژگون است هم یال او غرق خون است
جایی که باید بیفتد از پای زینب همین جاست

.

دارد زبان نگاهش با خود سلام و پیامی
گویی سلامش به زینب اما پیامش به دنیاست

.

از پا سوار من افتاد تا آن که مردی بتازد
در صحنه هایی که امروز در عرصه هایی که فرداست

.

این اسب بی صاحب انگار ؛ در انتظار سواری ست
تا کاروان را براند در امتدادی که پیداست

.

.

.

استاد محمدعلی مجاهدی

.