نام زینب می برم شعرم پریشان می شود
نام زینب می برم این ابر باران می شود

.
نام زینب بردم و دریا مؤدب ایستاد
باز اقیانوس ناآرام طوفان می شود

.
چادرش قدری بتابد آب می گردد زمین
روزها در سایه اش خورشید پنهان می شود

.
در دعا می ایستد محراب حیرت می کند
از مناجات شبش سلمان مسلمان می شود

.
در مدینه سال ها زهرا صدایش می کند
وقت تفسیرش خود جبریل دربان می شود

.
خم نشد زانوی عباسش به جز درپای او
او که محمل می رود اکبر شتربان می شود

.
یک قدم خانم بیاید کوفه می پیچد به هم
یک قدم بی بی بکوبد شام ویران می شود

.
خطبه هایش شد شروع نهج البلاغه جمع شد
خطبه نه تیغ علی انگار عریان می شود

.
کیست این زهرا علی شاید حسن شاید حسین
حق بده آیینه از این اوج حیران می شود

.

.

.