نینوا را سوزاند
ناله ام عاقبت این بیتِ عزا را سوزاند

.

به عبا پیچیدم
می کشم آه ، همین آه عبا را سوزاند

.

جگرم سوخت مادر جگرم سوخت 

.

باز هم سوخت لبم
جرعه آبی ، عطشم کرببلا را سوزاند

.

کربلا گفتم باز
جگرم را نفسم را ، سر و پا را سوزاند

.

شد غروب و گودال
دیدم آتش همه جا را ، همه جا را سوزاند

.

خیمه ای افتاد و
جگر غرقِ به خونِ شهدا را سوزاند

.

شعله ای روشن شد
دامنِ دخترکی غرقِ دعا را سوزاند

.

شعله تا بالا رفتد

دل اطفال و غریبان حرم را سوزاند

.

وای از نامحرم

حرمله باز دلِ عمه ی ما را سوزاند …

.

جگرم سوخت مادر جگرم سوخت 

.

.

.