وقتی کنار اسم خودت لا گذاشتی

قبلش هزار مرتبه الاّ گذاشتی

.

هر چیز را به غیر خودت نفی کردی و

خود را یکی نمودی و تنها گذاشتی

.

اول خودت برای خودت جلوه کردی و

خود را برای خود به تماشا گذاشتی

 .

نوری شبیه نور خودت آفریدی و

در او شکوه ذات خودت را گذاشتی

 .

این نور را به پهنه ی عرش خودت زدی

خورشید را به عالم بالا گذاشتی

.

حمد تو را که خواند تو گفتی که ” احمدی “

به به ! چه خوب رسم مسمّا گذاشتی

 .

نوری از آفتاب جدا کردی و سپس

یک ماه آفریدی و آنجا گذاشتی

.

تسبیح گفت ماه برای تو و تو هم

او را ” علی ” صدا زدی ؛ اما گذاشتی

 .

چندین هزار سال بگذرد از سرّ عاشقی

تا این که عشق را تو به اجرا گذاشتی

.

یعنی که عشق ، عشق علی و محمد است

یعنی برای عشق ؛ دو لیلا گذاشتی

.

اما دو عشق صادره مبنا نداشتند

پس روی عشق پایه و مبنا گذاشتی

.

مبنای عشق چیست به جز عشق فاطمه

پس عشق را حضرت زهرا گذاشتی

.

اینگونه بود خلقت عالم شروع شد

خلقت از این سه نور معظم شروع شد

.

تنها تویی که تکیه به باغ ارم زدی

بین حیاط خلوتی حق قدم زدی

.

غیر از بهشت فاطمه که در سینه ی تو بود

در سیزده مزار بهشتی حرم زدی

.

لوح و قلم که دست نگارین تو رسید

ای خوش نگار ! نام علی را قلم زدی

.

گاهی خودت علی شدی و روی دوش خود

تا بر فراز کعبه ی احمد قدم زدی

.

از رحمت خودت گرفتی و از هیبت علی

آن را به دست فاطمه ی خود به هم زدی

.

تا یک حسن درست شد و یک حسین ؛ عشق

تا این که هی بریزد از این عالمین ؛ عشق

 .

باید برای فاطمه منبر بیاورند

تا مدحتی برای پیمبر بیاورند

.

زهرا اگر که مادر پیغمبر خداست

باید نبی شناسی از او در بیاورند

.

خیر کثیر هدیه به پیغمبر است و بس

تنها برای اوست که کوثر بیاورند

.

در واقع اولین نبی و آخرین نبی است

فرقی نداشت اول و آخر بیاورند

.

پیغمبران کبوتر نامه برش شدند

تا در هوای او همه پر در بیاورند

.

او آفتاب بود اگرسایه ای نداشت

او با خدا یکی شد و همسایه ای نداشت

.

گلدسته های عرش به نام محمد است

تنها خدا ی عرش ، امام محمد است

 .

آنقدر دلرباست ، که بال فرشته ها

همواره صید دائم دام محمد است

.

از او طلب نموده ای اصلا تو جام مِی ؟!

ذکر علی علی می جام محمد است

.

این را خود علی به همه عاشقانه گفت :

که مرتضی عبید و غلام محمد است

.

حوریه چیست جز گل لبخند روی او

باغ بهشت چیست ؟ سلام محمد است

.

باید در آینه به جمالش نگاه کرد

باید علی شناس شد و رو به ماه کرد

.

خلق عظیم تو دل ما را اسیر کرد

دست کریم تو دل ما را فقیر کرد

.

این عطر خلق و خوی صمیمانه ی تو بود

دین را برای مردم ما دلپذیر کرد

.

آری گرسنه های طمع را میان شهر

این زندگی ساده تو سیر سیر کرد

.

تا اینکه ما به خوف و رجا بنده اش شویم

حق هم تو را رسول بشیر و نذیر کرد

 .

آن سجده های ابری و بارانی شما

سجاده را به گریه در آورد و پیر کرد

.

ما را به سجده های خودت رنگ و بو بده

بر جانماز غفلت ما آبرو بده

.

یک شب ظهور کن تو به غار حرای من

یعنی بخوان دو آیه ز چشمت برای من

.

به نفس پاک تو که همان نفس حیدر است

فریاد می زنم که تویی مرتضای من

.

من آخرالزمانیم آقا شروع کن

ایمان بریز روی من از ابتدای من

.

من در طواف گنبد خضرا شنیده ام

اینجا طواف کرده کبوتر به جای من

.

این روزها مدینه پر از دود و آتش است

شهر مدینه ات شده کرببلای من

.

 پهلوی در شکسته و مادر به بستر است

این اجر آن همه زحمات پیمبر است

.

.

.

رحمان نوازنی

.