کشید دست خودش را ز دست عمّه ی خود

و با شتاب روانه به سوی مقتل شد

.

رسید و دید عمویش به خاک افتاده

عمو که نه پدرش چاک چاک افتاده

.

نگاه کرد کسی با شتاب می آید

به قصد کشتن عالی جناب می آید

.

دوید تا سپر پیکر عمو بشود

و آخرین نفر لشگر عمو بشود

.

دوید تا که بفهمند لشگر کوفه

رسیده است که بال و پر عمو بشود

.

گرفت دست خودش را مقابل شمشیر

برای این که فدای سر عمو بشود

.

تمام حاجتش این بود تا که در گودال

گلوش پاره چونان حنجر عمو بشود

.

به ضرب تیغ قلم شد همین که دستش ؛ آه

کشید از دل خود ناله ؛ گفت وا أُمّاه

.

گمان کنم که به یاد مدینه افتاد و

به یاد مادر بشکسته سینه افتاد و

.

گرفت حضرت ارباب در بغل او را

گرفت چون دل محراب در بغل او را

.

به یاد روی حسن داشت بوسه اش می داد

که شد ز چلّه ی دشمن سه شعبه ای آزاد

.

که حلق کودک و جسم حسین را سوزاند

چنان نشست … دو تا صید را به هم چسباند …

.

.

.