سلام خدا و سلام پیمبر

سلام امامان به موسی‌ بن‌ جعفر

.

شهنشاه ملک وسیع الهی

که امرش بود حکم خلاق داور

.

ولی خدا ، هفتمین حجت حق

دُر ناب شش یم ، یم پنج گوهر

.

به جن و بشر تربتش کعبه ی دل

به ارض و سما طلعتش نورگستر

.

فروغ رخش تا ابد عالم‌ آرا

کلام خوشش همچنان روح‌ پرور

.

خداوند خلق و خداوند خصلت

خداوند خوی و خداوند منظر

.

به پایش فشاندند لاهوتیان جان

به خاکش نهادند قدوسیان سر

.

ملایک گشودند از چار جانب

بـه خاک قدم‌ های زوار او پر

.

ببر عرض حاجت سوی کاظمینش

بگیر از در او مراد مکرر

.

اگر امر می‌ کرد ذات الهی

چو جدش علی در گرفتی ز خیبر

.

و یا آن که می‌کرد مه را دو قسمت

به انگشت سبابه همچون پیمبر

.

که اعجاز او بود اعجاز احمد

که بازوی او بود بازوی حیدر

.

عنایات او بر ملک بود هادی

اشارات او بر فلک بود رهبر

.

خداوند را گشته زائر هر آن کو

شود زائر آن بتول مطهر

.

کلامش بشر را چراغ هدایت

مقامش ملک را بود فوق باور

.

تو او را بـه تاریکی حبس دیـدی

دمی باز کن چشم دل را و بنگر

.

که ماه است پروانه ی شمع رویش

که مهر است در بحر نورش شناور

.

به حبس عدو پیکرش آب گردید

امامی که جان بود مهرش به پیکر

.

سرشکش به هجران معصومه جاری

خیال رضا را گرفته است در بر

.

به غیر از خدا کس ندید و نداند

که بر او چه آمد ز خصم ستمگر

.

کبودی اندامش از تازیانه

بود ارث عمه بود ارث مادر

.

امامی که یار همه خلق بودی

غریبانه جان داد بی‌ یار و یاور

.

خدایا ! که دیده است زیر شکنجه

همای ولایت زند در قفس پر ؟

.

بنالید یاران ! برای امامی

که تابوت او بود یک تخته ی در

.

بنالید بر آن امام غریبی

کـه زهر جفا در دلش ریخت آذر

.

در آن حبس تاریک دربسته هر شب

ملاقاتی‌ اش بود زهرای اطهر

.

سزد از شرار غمش خلق ، ” میثم ! “

بسوزند چون شمع ؛ از پای تا سر

.

.

.

استاد حاج غلامرضا سازگار

.