نگاهمان کردند

که این حسینیه را سر پناهمان کردند

.

خراب بودیم و

به دولت شهدا رو به راهمان کردند

.

درون این خیمه

غلام آمده بودیم و شاهمان کرد

.

شدیم از خودشان

نگاه تا به لباس سیاهمان کردند

.

به غسلی از گریه

غبارروبی و پاک از گناهمان کردند

.

عزای مسلم را

شروع نوکری این دو ماه مان کردند

.

شکسته بال و پرش

نمانده یک نفر از کوفیان دور و برش

.

نه از هراس کسی

که کرده در به دری حسین در به درش

.

به جان خریده غمِ

عزیز فاطمه را با تمام دردسرش

.

حسین در راه است

کند چگونه ز دار الاماره با خبرش

.

به فکر قافله است

نه این که فکر خودش باشد و دو تا پسرش

.

حسین جای خودش

گرفته دلهره چون زینب است همسفرش

.

 زمان آن برسد

حسین جان خبر من به کاروان برسد

.

شده است کوفه یکی

که با اسارت زینب به آب و نان برسد

.

چقدر سنگ اینجاست

خدا به داد اسیری کودکان برسد

.

شود زمانی که

برای بردن پیراهنی سنان برسد

.

کجاست انگشتر

غنیمتی که نمانده به ساربان برسد

.

قرار شد با اسب

جراحت تن بی سر به استخوان برسد

.

نگفته ام از شام

هنوز مانده که روضه به خیزران برسد

.

.

.