گناه می چکد از سقفِ اعتقادِ گِلینم
میان این همه سنگ بنا خراب ترینم
.
سوار ناقه ی معراجم و عروج ندارم
به گِل نشسته تقلای پای آهِ حزینم
.
تنیده پیچکِ عصیان به دور ساقه ی زردم
نشسته آفتِ تردید ، روی برگ یقینم
.
نه آسمانِ بزرگی نه یک ستاره ی روشن
نه هیچ دستِ بلندی که خوب ماه بچینم
.
به شکلِ ظاهری ام هیچ اعتماد نشاید
دچار زلزله ای سخت گشته کوهِ یقینم
.
.
.
شیخ سید رضا جعفری
.
نظرات