^ گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی

گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی

***

گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی

من علی را در خدا دیدم ، خدا را در علی

.

روز اول از خودش یک نور واحد خلق کرد

نیم آن شد مصطفی و نیمه ی دیگر علی

.

این سر قرآن علی و آن سر قرآن علی

حق کتابی را فرستاده است سر تا سر علی

.

می‌ نویسم از ازل ظاهر علی باطن علی

می‌ نویسم تا ابد اول علی آخر علی

.

ظاهرش این بود در معراج ، الله و رسول

بود اما باطناً ، الله ، پیغمبر ، علی

.

او خودش جای خودش ، نامش چنان مشکل‌ گشاست

که شفاعت می‌‌ کند فردای محشر هر علی

.

یا ابا آدم ! ابا شبّر ! ابا زینب ! علی !

همسر زهرا على ، داماد پیغمبر علی

.

شهریار و شهسوار و بنده ی پروردگار

حضرت دلدل سوار و خواجه ی قنبر علی

.

انبیا دست توسل بر عبایش داشتند

انبیا هرچند بالایند ، بالاتر علی

.

گر زبانزد هست گرمای بیابان نجف

می‌ دمد خورشید از چاک گریبان نجف

.

سفره ی مولاست گر پهن است هر جا سفر‌ه‌ ای

عرش هم باشیم اگر ، هستیم مهمان نجف

.

دورتا دور حرم زوزه کشیدن کار ماست

می‌ شود نوح نبی وقتی نگهبان نجف

.

آرزوی دیدن جنت نکردم هیچ‌ وقت

من خوشم با دیدن ریگ بیابان نجف

.

نیست مدیون کسی الا علی و فاطمه

هر کسی که رفت زیر دین ایوان نجف

.

به قنوت ما نمی‌ آید عقیق هیچ جا

می‌ خرم انگشتر از ملک سلیمان نجف

.

ما سر و جانی بدهکار بتول و حیدریم

سر به قربان مدینه ، جان به قربان نجف

.

رزق آب ‌و نان ما دست حسین است و علی

سال‌ ها خوردیم آب کربلا ، نان نجف

.

نیمه ی ماه رجب از راه دارد می‌‌ رسد

کربلای ما چه شد ؟ دستم به دامان نجف

.

.

.

علی اکبر لطیفیان

.