می رسد رزق محبّان اباعبدالله
***
می رسد رزق محبّان اباعبدالله
از سر سفره ی احسان اباعبدالله
.
نکند تا به ابد پیش کسی دست دراز
آن که شد دست به دامان اباعبدالله
.
جای دارد که منا هم بشود قربانش
هر کسی گفت به قربان اباعبدالله
.
روز محشر نشود مضطرب و سرگردان
هر دلی بود پریشان اباعبدالله
.
بیخود از خود شده هر کس ز نوایی من هم
مستم از ذکر ” حسن جان ” اباعبدالله
.
ادّعا کردن ما جای خجالت دارد …
گر وهب هست مسلمان اباعبدالله
.
از ربابش بنویسید که او را دق داد
روضه های لب عطشان اباعبدالله
.
بوسه ای زیر گلوی ثمرش کاشت و گفت :
پسرم جان تو و جان اباعبدالله
.
گرچه تکلیف ز شش ماهه ی او ساقط بود
گفت : لبّیک ، به فرمان اباعبدالله
.
گفت صبراً لک یا عشق ، خدا وقتی دید
ذبح شد غنچه ی خندان اباعبدالله
.
تاب آورد ولی آخر سر در گودال
گشت صدْ چاک ، گریبان اباعبدالله
.
.
.
کعبه یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم که دو زمزم دارد
.
هر کجا ملک خدا هست حسیّنیه تو است
هر که را می نگرم شور محرّم دارد
.
نه محرّم نه صفر بلکه همه دوره ی سال
کعبه با یاد غمت جامه ی ماتم دارد
.
روضه خوان تو خدا گریه کن تو آدم
اشک ، ارثی است که ذرّیه ی آدم دارد
.
نازم آن کشته که تا صبح قیامت زنده است
سلطنت همچو خدا در دل عالم دارد
.
اشک در ماتم تو بس که عزیز است حسین
جای در چشم رسولان مکرّم دارد
.
.
.
نظرات