از خود فرار کردم و لا یُمکن الفِرار
امشب دوباره آمده ام بر سر قرار
.
رسوای خویش گشتم و غرق خجالتم
من آمدم ؛ ولی تو به روی خودت نیار
.
من در میان راه زمین خورده ام بیا
از بس که بار آمده بر روی دوش ، بار
.
آنقدر در حجاب خودم غوطه می خورم
حتی تو را ندیده ام این گوشه و کنار
.
امشب که گریه های تو باران گرفته است
از چشم خشکسال منم قطره ای ببار
.
اصلاً وکیل ما تو و ما هیچ کاره ایم
ما خویش را به دست تو کردیم واگذار
.
در انتظار آمدنم ایستاده ای
شاید به این امید که می آیمت به کار
.
امشب برای این که بیایی به پیش ما
انگشت روی روضه ی دلخواه خود گذار
.
امشب مرا به خانه ی مادر ببر که باز
آنجا نشسته چشم کبودش به انتظار
.
ما را ببر که گریه بریزیم پشت در
مانند بچه های عزادار و بی قرار
.
.
.
رحمان نوازنی
.
نظرات