^ بیارید بالا دو دست دعا را

بیارید بالا دو دست دعا را
بخوانید یك بار دیگر خدا را

.

به نصّ كلام الهی ، به قرآن
تسلّی دهد ذكر او قلب ما را

.

خُدا در ” إلَیهِ الوَسیلَه ” به ما گفت :
بگیریم دامان آل عبا را

.

كه ما با توسّل به این خانواده
گرفتیم امان از قضا هر بلا را

.

به قربان این چارده نور رفتیم
ندیدیم با این كه دشت مِنا را

.

رئوف ازل خواست ظاهر شود كه
به ما داد علی بن موسی الرّضا را

.

كه رأفت به معنا و مفهوم كامل
ببیند در ایران به خود اعتلا را

.

و با نيّت این كه در خطّه ی قم
ببینیم الطافِ خیرُالنّسا را

.

ز فیض قدم های معصومه آورد
به این شهر ایمان و حُجب و حیا را

.

سپس گفت هر زائری دوست دارد
زیارت كند بضعةُ المُصطفی را

.

مشرّف به درگاه معصومه گردد
كه او مظهر است عصمت كبریا را

.

نجف قالب كوچكش هست قم ، پس
— ببیند اینجا شه لافتی را

.

بكوبید با در زدن در حریمش
در خانه ی حضرت مُجتبی را

.

به مهمان سرایش بیایید تا باز
ببینید یك جلوه از “هَلْ اَتی”را

.

درست است درباره ی عصمت او
اگر پیك وحی آورد ” إنّما ” را

.

شده شهر قم مأمن فاطميّون
كه او مادری كرده اهل ولا را

.

نشستیم در خلوت دنج صحنش
كه ما در بهشت عاشقیم انزوا را

.

همه اوست ، ما كمتر از هیچ باید
بریزیم دور این همه ادّعا را

.

وضویی بگیریم با آب حوضش
كه بخشند نور خدا چهره ها را

.

به زر احتیاجی نداریم مردم
ببوسیم تا سنگ ایوانْ طلا را

.

به بوی ضریحش ز سر هوش ما رفت
كه هستیم این گونه مست و سُكارا

.

بگردیم هر قدر در شهر قمصر
نَبوئیم عطری چنین غم زدا را

.

بچسبیم بر پرده های رواقش
بگیریم سر رشته های شفا را

.

نبودند اگر در جوار حریمش
نبود آن چنان قدر ، فیضيّه ها را

.

پس از طوس باید بیارند تا قم
تمام غریبان درد آشنا را

.

حسینيّه ها بی شُمارند دورش
نداریم اگر حسرت كربلا را

.

كرم دیده ایم از مُحرّم دمادم
گرفتیم از او چون كه اذن عزا را

.

به یك یا حسین آمده اشك چشمش
گرفته از او هر كه رزق بُكا را

.

نمانده ست چیزی به ماه محرّم
بخوان روضه ی كُشته ی سر جدا را

.

بخوان از همان دم كه زینب در آورد
از آن پیكر غرق خون نیزه ها را

.

برو ” سائل ” بی نوا خادمش شو
كه قارون كند گنج عشقش ، گدا را

.

.

.

محمد قاسمی

.