بس که پر کرده فضای صحن را فريادها

نيست پيدا در حريمت های و هوی بادها

.

کور بينا شد ، فلج پا شد ، گدا روزی گرفت
پشت هم رخ می دهد اينجا از اين رخدادها

.

جمله ای تکرار شد ، هرصحن را پر کرده است :
” کار من با گوشه ی چشم تو راه افتاد ” ها

.

می شود حس کرد از فيروزه کاری های صحن
حسرت ديوارها را بر دل شمشادها

.

از شفای درد پشت پنجره فهميده ام
نرم شد از اشک زائرها دل فولادها

.

دختری آمد به گوهرشاد ، گوهرشاد شد
يا علی موسی الرضا گفتند گوهرشادها

.

ضامن آهو شدی ، صياد آهو را رهاند
شک نمی کردند در خوش قولی ات صيّادها

.

شاعری پرسيد : من هم سهم دارم در حرم ؟
پاسخش را داد آقا با حسن خوشزادها

.

هر کسی دعبل نخواهد شد ولی اين شعر هم
می تواند حک کند نام مرا در يادها

.

پايتخت کشور دل هاست شهر مشهد و
مانده حسرت در دل تهران و عشق آبادها

.

.

.

 مجتبی خرسندی

.