رسم است هر که داغ جوان دید ، دوستان

رسم است هر که داغ جوان دید ، دوستان

***

رسم است هر که داغ جوان دید ، دوستان

رأفت برند حالت آن داغدیده را

.

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا

وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را

.

آن دیگری برو بفشاند گلاب و شهد

تا تقویت کند دل محنت کشیده را

.

یک جمع دعوتش به گل و بوستان کند

تا برکنندش از دل ، خارِ خلیده را

.

جمع دگر برای تسلای او دهند

شرح سیاهکاری چرخِ خمیده را

.

القصّه ! هر کسی به طریقی ز روی مهر

تسکین دهد مصیبتِ بر وی رسیده را

.

آیا که داد تسلیت خاطرِ حسین

چون دید نعش اکبر در خون تپیده را ؟

.

آیا که غمگساری و اندُه بری نمود

لیلای داغ دیده ی زحمت کشیده را ؟

.

بعد از پسر ، دل پدر آماج تیر شد

آتش زدند لانه ی مرغ پریده را

.

.

.

ایرج میرزا

.