سجّاده ام معطّر از بوی ربّنا بود
***
سجّاده ام معطّر از بوی ربّنا بود
آنچه شنیده می شد از من فقط خدا بود
یک عمر آه و نفرین ، از این و آن شنیدم
تنها به جرم این که نفرین من دعا بود
.
دیشب برای مردم تا صبح گریه کردم
ای کاش یک نفر هم دیشب به فکر ما بود
.
طفلان من به جای مردم گرسنه بودند
افطار خانه ی ما در سفره ی شما بود
.
امروز را نبینید این بی حیا لگد زد
دیروز پشت این در جمعیت گدا بود
.
من هیچ شکوه ای از بیگانگان ندارم
آنکه به حال و روزم خندید آشنا بود
.
من درد مرتضی را با جان خود خریدم
در راه دوست باید آماده ی بلا بود
.
دستم شکست اما من درد حس نکردم
اسم علی دوا بود ، ذکر علی شفا بود
.
رفتم برای مردم حجّت تمام کردم
او را که می کشیدید او حجت خدا بود
.
ای کاش می شکستند این دست دیگرم را
اما به جای این دست آن دست بسته وا بود
.
با کفش های خاکی در خانه ام قدم زد
آن خانه ای که فرشش بال فرشته ها بود
.
ای کاش ماجرا را حیدر ندیده باشد
وقتی سرم به در خورد ، فضه ! علی کجا بود ؟!!
.
تازه میان کوچه قلبم به درد آمد
حیدر برهنه سر بود ، حیدر برهنه پا بود
.
تا قبر بردنم را همسایه هم نفهمید
از بس که مردن من چون شمع ، بیصدا بود
.
از بس که قطره قطره بر پای تو چکیدم
تابوت من سبک تر حتی ز بوریا بود
.
ای آخرت وفا کن با ما شکسته دل ها
با ما شکسته دل ها دنیا که بی وفا بود
.
.
.
علی اکبر لطیفیان
.
نظرات