پایم که وصله می زنم این راه پاره را

پایم که وصله می زنم این راه پاره را

من چند بار تجربه کردم دوباره را

. 

هر که پیاده بود از اینجا عبور کرد

چشمم ندید گَرد عزیز سواره را

. 

عیب از لباس های مناجات ما نبود

باید عوض کنیم تنِ بی قواره را

. 

از عقل ، این ضریح ندیدم کرامتی

بی خود مرید بوده ام این هیچ کاره را

. 

عقلم به هیچ جای دگر قد نمی دهد

امشب بریده ام نفسِ استخاره را

.

.

.

شیخ سید رضا جعفری

.