اى پرچم تو به بام افلاك

اى پرچم تو به بام افلاك

اى تكيه ی تو به تخت ” لولاك “

.
روح تو كه بيكرانه درياست

عالم همه پيش توست خاشاك

.
رويت چو بديد ماه زيبا

از رشك تو كرد سينه را چاك

.
خوى تو بود نكوتر از خوب

قلب تو بود ز هر بدى پاك

.
هنگام سخن ، وزين و محكم

در وقت عمل ، دلير و چالاك

.
در صحبت دوستان ، ملايم

با دشمن خويش سخت و بى‌ باك

.
اثنا عشرند ، شهد انگور

زهرا و تو ساق و ريشه ی تاك

.
دل جام و ، محبت شما مِى

زين مى ، كه تواند آخر امساك

.
شد مايه ی آبروى انسان

جسمت چو پديد آمد از خاك

.
جبريل صلا زند كه ” صلّوا “

آرد به تو از بهشت پوشاك

.
فرمود خدا چو آفريدت

” لولاك لما خلقت الافلاك “

.

مدح تو ” حسان ” چگونه گويد
چون شأن تو هست فوق ادراك

.

.

.

استاد حبیب الله چایچیان

.