از آتش دل سینه ی سوزان گله دارد
این زورق بشکسته ز طوفان گله دارد
.
یک بار پرم را به قفس بار نکردند
این صید ز صیاد ، فراوان گله دارد
.
در سینه دلی تنگ مرا مانده و صد غم
این خانه ز بسیاری مهمان گله دارد
.
ریزد شب و روز اشک غم عشق ز چشمم
زین سیل روان گوشه ی دامان گله دارد
.
هر یک دلشان سوخت به مظلومی ام ، از خصم
زنجیر کند شکوه و زندان گله دارد
.
معصومه اگر بر سرم آید نشناسد
وز جانِ به لب آمده ، آن جان گله دارد
.
.
.
استاد حاج علی انسانی
.
نظرات