این بار اول نیست آتش زد حرم را

این بار اول نیست آتش زد حرم را

سوزاند دشمن باز بیتی محترم را

.

آتش زدن از خانه ی مادر شروع شد

فرعون امت سوخت اول آن حرم را

.

این آتش کینه سپس تا کربلا رفت

بر جان زینب ریخت دشمن درد و غم را

.

یک روز دشمن یاس را در شعله سوزاند

یک روز گل های شده از ساقه خَم را

.

حالا شرر بر خانه ی صادق رسیده 

در شعله ها می دید او سر تا قدم را

.

در بین آتش گفت من پور خلیلم

برداً سلاماً بینم این رنج و الم را

.

می سوخت در ، می سوخت دل ؛ می گفت هیهات

می سوزم اما برنمی تابم ستم را

.

مثل علی در ریسمان ؛ یار خدا بود

یعنی نگه می داشت در عالم عَلَم را

.

شیخ الائمه بی عمامه پابرهنه 

دشمن سواره می کشید آن قدّ خم را

.

می گفت گاهی پیرمردم بی گناهم 

حتی نمی گیرند اینسان متهم را

.

ای بی حیا هرچه به من گفتی گذشتم

اما میاور هیچ اسم مادرم را

.

من را بزن من را ببر اما جسارت

هرگز تحمل نیست آل اطهرم را

.

با چشم گریان کرد یاد عمه هایش 

تا آسمان می برد آه دم به دم را

.

شمشیر را بالا سر خود دید اما

هرگز ندیده بر دهان تیغ ستم را

.

هرگز نرفته راس او بالای نیزه

هرگز ندیده زیر سم سر تا قدم را

.

با جسم مسموم از جفا گفتا حسینا

ای کاش چون تو می بریدند این سرم را 

.

.

.