مانند شمعی پیكر تو بی صدا سوخت

مانند شمعی پیكر تو بی صدا سوخت
در شعله های سركش زهر جفا سوخت

.
قرآن ناطق بودی و با خود نگفتیم
ای مُصحف توحید آیاتت چرا سوخت ؟

.
حجّش قبول آن كس كه پای روضه ی تو
در آفتاب داغ صحرای منا سوخت

.
بسیار در شهر مدینه سوخت قلبت
امّا بمیرم بیش از آن در كربلا سوخت

.
بوی حسین از آهت آمد بر مشامم
از بس دلت در ماتم خون خدا سوخت

.
مانند زین العابدین ، روح تو عمری
وقت عبور از روضه ی شام بلا سوخت

.
افتادنت را دید از بالای ناقه
بابای تو خیلی پس از این ماجرا سوخت

.
ذهن تو پنجاه و سه سال ای نوح گریه
وقت مجسّم كردن طشتِ طلا سوخت

.
شلّاق نامردی تو را دنبال می كرد
آن ساعتی كه خیمه ی آل عبا سوخت

.
آتش گرفتی از درون وقتی كه دیدی
همبازی تو دامنش در شعله ها سوخت

.

.

.
محمد قاسمی

.